1881 - 1948
Urodzony 15 września 1881 we wsi Bogucice, powiat pińczowski; syn małorolnego chłopa. W 1897 przybył do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie otrzymał pracę w kopalni „Koszelew” w Dąbrowie Górniczej. Tu wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. Jako członek Organizacji Bojowej PPS brał udział w rewolucji 1905 na terenie Dąbrowy Górniczej i Sosnowca. Po rozłamie w PPS (listopad 1906) przystąpił do PPS – Lewicy. W 1907 został aresztowany i zesłany na Syberię, skąd zbiegł. Przez jakiś czas przebywał w rodzinnej wsi, a później wrócił do Zagłębia i podjął pracę w szybikach.
W 1918 wchodził w skład Rad Delegatów Robotniczych Zagłębia Dąbrowskiego, był członkiem Czerwonej Gwardii. Po rozwiązaniu Czerwonej Gwardii i RDR wrócił do pracy w kopalni. Od grudnia 1918 członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP). W 1922 został skazany na 6 miesięcy więzienia za agitację komunistyczną. Po zwolnieniu w dalszym ciągu działał w KPRP. W 1925 wybrano go z listy komunistycznej „Solidarność Robotnicza” do Rady Miejskiej w Będzinie (radnym pozostawał do 1928). Był czynny w Robotniczej Spółdzielni Spożywców Zagłębia Dąbrowskiego. W 1929 za wystąpienie na wiecu zorganizowanym przez Komunistyczną Partię Polski (KPP) został skazany na 8 miesięcy więzienia. W 1932 był współorganizatorem strajku w kopalni „Paryż” (późniejsza „Generał Zawadzki”) i demonstracji bezrobotnych. Podczas starcia z policją w czasie demonstracji 21 lutego 1932 zginął jego młodszy brat Marian, a on sam wraz ze starszym synem Kazimierzem został aresztowany. Po wyjściu z więzienia pozostał bez pracy aż do wybuchu wojny.
W listopadzie 1939 wrócił do pracy w kopalni „Paryż”. W 1940 Niemcy aresztowali jego syna Kazimierza, którego rok później zamordowali. W 1942 Adamczyk nawiązał kontakt z Polską Partią Robotniczą (PPR) i wkrótce założył komórkę na terenie kopalni. Od 1945 pracował w KM PPR w Będzinie jako instruktor. Zmarł 21 sierpnia 1948 w Będzinie.
Źródło:
Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Tom 1, Warszawa 1978
