1878 - 1936
Urodził się 26 września 1878 w Dąbrowie Górniczej, syn Walentego, strażnika ziemskiego. Ukończył 5 – klasową szkołę elementarną oraz szkołę zawodową. W 1894 podjął pracę na oddziale odlewni w fabryce W. Fitznera i K. Gampera w Dąbrowie Górniczej. Od 1897 należał do miejscowego koła PPS. Działał w technice partyjnej, zajmując się kolportażem i transportem nielegalnej literatury socjalistycznej. Wielokrotnie wygłaszał przemówienia na zebraniach robotniczych. W kwietniu 1901 został aresztowany i osadzony w więzieniu piotrkowskim; wypuszczono go na wolność po 7 miesiącach z braku dowodów. Po zwolnieniu otrzymał pracę w kopalni „Jerzy” (późniejszej „Niwka – Modrzejów”) w Niwce. Nadal prowadził działalność polityczną w PPS, 3 sierpnia 1903 został powtórnie aresztowany. Po kilkumiesięcznym pobycie w więzieniu zesłano go na 3 lata do guberni jenisejskiej, gdzie pracował jako górnik w kopalni. Jednocześnie brał aktywny udział w życiu zesłańców politycznych, ciesząc się wśród nich dużym poważaniem i autorytetem.
Na mocy amnestii po manifeście październikowym uzyskał w 1905 prawo powrotu do Królestwa Polskiego. Do 1923 pracował nieprzerwanie jako sztygar w kopalni „Flora” w Zagłębiu Dąbrowskim. Zredukowany w 1923 znalazł pracę w kopalni „Staszic”. Od 1930 był członkiem Stowarzyszenia byłych Więźniów Politycznych w Sosnowcu. Jako były skazaniec polityczny otrzymał rentę. Zmarł w Dąbrowie Górniczej.
Razem z Brodzińskim aktywny udział w ruchu robotniczym brał również jego brat Stefan, sztygar w kopalni „Saturn” w Czeladzi oraz szwagrowie Antoni Orłowski i Jan Osiński. Wszyscy byli działaczami PPS i zesłańcami politycznymi.
Źródło:
Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Tom 1, Warszawa 1978
