1879 - 1964
Urodził się 23 czerwca 1879 r. we wsi Czajacze na Syberii, był synem Franciszka, zesłańca po powstaniu styczniowym 1863 r. W 1896 r. przyjechał do Królestwa Polskiego i zamieszkał w Sosnowcu, gdzie podjął pracę jako ślusarz w hucie „Katarzyna”. W 1898 r. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W tym samym roku przeniósł się do Kazimierza (ob. Kazimierz Górniczy, dzielnica Sosnowca), gdzie został maszynistą w miejscowej kopalni. W Kazimierzu Burkowski zorganizował dzielnicę partyjną PPS, był jednym z jej kierowników. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał w 1904 r. do USA, gdzie przez dwa lata działał w Związku Socjalistów Polskich (ZSP). Pod koniec 1906 r. wrócił do Zagłębia Dąbrowskiego.
Po rozłamie w PPS (listopad 1906) działał w PPS Frakcji Rewolucyjnej. Przez pewien czas był funkcjonariuszem partyjnym w dzielnicy Pogoń w Sosnowcu, a potem w osiedlu Kazimierz. W 1907 r. współdziałał przy założeniu Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Górniczego, później był przewodniczącym oddziału związku w Kazimierzu. Wziął też udział w założeniu Stowarzyszenia Spółdzielczego Spożywców „Robotnik”, w którym pracował do 1914 r. jako skarbnik, wchodząc ponadto od 1909 r. w skład zarządu. W okresie masowych aresztowań wśród działaczy PPS (1908-1909) Burkowski był trzykrotnie aresztowany; łącznie przez 14 miesięcy przebywał w więzieniach śledczych.
W czasie I wojny światowej działał nadal na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. W 1916 r. brał udział w pracach nad reaktywowaniem Związku Zawodowego Górników, rozwiązanego przez władze carskie w 1907 r. Między innymi za jego pośrednictwem nowo utworzona organizacja zawodowa górników odzyskała majątek poprzedniego związku, zdeponowany przez Burkowskiego w spółdzielni „Robotnik”. W tym czasie Burkowski utrzymywał kontakty z J. Hemplem (polski publicysta, tłumacz, filozof, działacz ruchu robotniczego, członek PPS-Lewicy, PPS i KPP, ofiara wielkiego terroru w ZSRR – pośmiertnie zrehabilitowany) i współuczestniczył w organizowaniu Związku Oraczy.
W okresie międzywojennym pracował nadal w kopalni „Kazimierz”; był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej i działał w Centralnym Związku Górników (CZG) oraz w spółdzielni „Robotnik”.
Podczas okupacji hitlerowskiej związał się z PPS-WRN. Po wyzwoleniu otrzymywał rentę; do 1948 r. należał do odrodzonej PPS, a następnie do PZPR. Był także członkiem ZBoWiD.
Zmarł 17 czerwca 1964 r. w Kazimierzu Górniczym. W 1937 r. odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Źródło: A. Bień w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego, Tom 1, Warszawa 1978
