1887 - 1957
Urodził się 27 sierpnia 1877 w miejscowości Ksawera (obecnie dzielnica Będzina) w rodzinie robotniczej, syn Aleksandra. Ukończył 4 oddziały szkoły elementarnej. W 16 roku życia rozpoczął pracę w hucie cynku „Będzin”. W 1898 – 1906 pracował w kopalni „Paryż” (późniejszej „Generał Zawadzki”). Tu wstąpił do PPS. Zajmował się kolportowaniem nielegalnej literatury, uczestniczył w demonstracjach i masówkach robotniczych. Brał aktywny udział w rewolucji 1905. W dniu 9 listopada1905 został ranny w czasie starcia robotników z wojskiem pod hutą „Katarzyna” (późniejszej im. M. Buczka). Aresztowany 20 września 1906, więziony był przez 3 lata, głównie w Cytadeli Warszawskiej. W 1909 brał udział w głodówce więźniów. W tym roku został skazany na 5 lat zesłania do guberni irkuckiej oraz dodatkowo na 6 miesięcy zesłania za demonstracyjne zachowanie się podczas procesu.
Do kraju powrócił w kwietniu 1914. W czasie I wojny światowej pracował w kopalni „Giesche” (późniejszej „Wieczorek”) w Szopienicach. W 1918 powrócił do Dąbrowy Górniczej, pracował w kopalni „Paryż”, gdzie został wybrany do RDR i komitetu kopalnianego. Działał także w Związku Zawodowym Robotników Przemysłu Górniczego w Polsce. Od 1919 był członkiem KPRP. W jego mieszkaniu odbywały się zebrania partyjne. W 1925, zwolniony z pracy za działalność polityczną wyjechał do Francji. Pracował tam w kopalniach węgla. Po powrocie do Polski w 1935 był pracownikiem ogrodu miejskiego w Dąbrowie Górniczej. Wstąpił do PPS, był zwolennikiem jednolitego frontu. Należał do Stowarzyszenia byłych Więźniów Politycznych. W czasie okupacji hitlerowskiej zginęli w obozie za działalność konspiracyjną jego syn Tadeusz i córka Krystyna. Duda po wyzwoleniu wstąpił do PPR, a do grudnia 1948 należał do PZPR. Do chwili przejścia na emeryturę (1956) pracował w ogrodzie miejskim. Zmarł 14 czerwca 1957 w Dąbrowie Górniczej. Odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP.
Źródło:
Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego, Tom 1, Warszawa 1978
