Lubecki Stanisław

Stanisław Lubecki urodził się 14 grudnia 1891 r. w Ząbkowicach (ob. dzielnica Dąbrowy Górniczej), jako syn Juliana i Tekli z Mazurkiewiczów. Ojciec Julian Lubecki pracował jako zwrotniczy na stacji kolejowej w Ząbkowicach, zaś matka prowadziła gospodarstwo domowe. Stanisław wraz z rodzicami oraz dwiema starszymi siostrami: Jadwigą i Marią, mieszkał w Ząbkowicach przy ul. Bielowizna 68. Dom rodzinny usytuowany był w lesie, nad rzeką Trzebyczką. Położenie to miało szczególne znaczenie jeśli chodzi o działalność konspiracyjną, w jaką zaangażowała się rodzina Lubeckich w latach 1905-1908.

W domu tym od 1905 r. odbywały się zebrania Koła kolejarzy PPS, a także posiedzenia Komitetu Okręgowego PPS. Działacze zagłębiowscy spotykali się tam z członkami Komitetu Centralnego np. z Tomaszem Arciszewskim, Michałem Sulkiewiczem, Zenonem Klempińskim i z innymi.

Od połowy 1907 r. zainstalował się tam sztab OB. PPS, który organizował zebrania do roku 1908. Ojciec Stanisława oraz jego siostry należeli do Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej. W rodzinnym domu Stanisława odbywały się tajne narady bojowców, na których opracowywano plany tzw. akcji ekspriopracyjnych. Uczestnicy tych akcji wykorzystywali to miejsce jako czasowe schronienie. Tam także ukrywano zdobyte przez bojowców pieniądze, które następnie Jadwiga przewoziła do Warszawy. Ponadto w pomieszczeniu gospodarczym obok drewnianego domu w latach 1907-1908 funkcjonowała tajna drukarnia, w której drukowano odezwy i ulotki oraz czasopismo „Robotnik”.

Konspiracyjna działalność rodziny Lubeckich została jednak namierzona przez policję, na skutek zdrady byłego instruktora OB. PPS, Edmunda Tarantowicza (ps. Albin). Rodzina została aresztowana 22 kwietnia 1908 r. Stanisław był wówczas 17-letnim chłopcem. Osadzono ich początkowo w więzieniu będzińskim, a na śledztwo zostali przewiezieni do Sosnowca. Po miesiącu siostry Jadwiga i Maria, zostały przewiezione do Łodzi, następnie do Sieradza i do Piotrkowa Trybunalskiego. W efekcie przeprowadzonego śledztwa, Maria wzięła całą winę na siebie, przypisując tylko sobie całą działalność, dzięki czemu pod koniec 1909 r. zwolniono z aresztu Jadwigę i jej brata Stanisława jako małoletnich. Rok później uwolniono także ich rodziców.

Nie są znane dalsze losy Stanisława Lubeckiego, zarówno te z czasów I jak i II wojny światowej i dopiero zachowane w zbiorach Muzeum Niepodległości w Warszawie legitymacje organizacji politycznych oraz innych, wystawione na jego nazwisko, pozwalają na wysnucie skromnych wniosków. W okresie międzywojennym Stanisław opuścił kraj i wyemigrował do Francji, zapewne w celach zarobkowych, o czym może świadczyć zachowana na jego nazwisko francuskojęzyczna Legitymacja Kasy Ubezpieczeń Społecznych z 1937 r. Zaangażował się także w działalność polityczną:  w latach 1945-1946 należał do Komunistycznej Partii Francji, z kolei w latach 1946-1947 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej oddział we Francji. W danych osobowych zawartych we wspomnianych dokumentach, przeczytamy, że pracował jako kotlarz albo robotnik. Mieszkał we Francji, w okręgu Belfort.  Przejściowo, w 1947 r. powrócił do Polski i zamieszkał w Dusznikach-Zdroju. W latach powojennych działał w Organizacji Pomocy Ojczyźnie we Francji, a także był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza w okręgu dolnośląskim. Mieszkał wówczas w Batorowie, gminie Szczytna, powiecie kłodzkim. Od 1 sierpnia 1947 r. do 1949 r. był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Chemicznego RP. Pracował wówczas jako ślusarz.

Stanisław zmarł 25 października 1951 r.