1884 – 1957
Syn Tomasza i Marii z Niwińskich. Urodził się w Lublinie, gimnazjum ukończył we Lwowie, a następnie wstąpił na Uniwersytet Lwowski. Od 1904 roku działał w Polskiej Partii Socjalistycznej, gdzie pełnił funkcję instruktora. 12 sierpnia 1907 roku uczestniczył w napadzie na pociąg na stacji Sławków, pomiędzy Dąbrową Górniczą a Olkuszem. Napad dowodzony przez Tomasza Arciszewskiego zakończył się powodzeniem i pozyskaniem przez Organizację Bojową PPS kilkunastu tysięcy rubli. Po akcji bojowcy PPS przenieśli pieniądze do mieszkania małżeństwa Lubeckich w Ząbkowicach (obecna dzielnica Dąbrowy Górniczej). W 1909 roku Biernacki zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej, z której zbiegł w październiku tego roku. Podczas I wojny światowej był żołnierzem I Brygady Legionów Polskich. W okresie od sierpnia do grudnia 1914 roku pełnił funkcję szefa żandarmerii I Brygady Legionów Polskich. Po okresie służby w Wojsku Polskim objął funkcje cywilne, najpierw jako wojewoda nowogródzki, a od 1932 roku wojewoda poleski. Odpowiadał za organizację i nadzór nad miejscem odosobnienia w Berezie Kartuskiej. 2 września 1939 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go ministrem w rządzie Felicjana Sławoja Składkowskiego. 18 września 1939, wraz z Kwaterą Główną Naczelnego Wodza, przekroczył granicę z Rumunią, gdzie był internowany do 1944 roku. W 1945 roku został przez Rumunów wydany władzom komunistycznym PRL. Na ich polecenie został osadzony w wiezieniu na Mokotowie. Po 8 latach pobytu w więzieniu wytoczono mu proces. 14 kwietnia 1953 został skazany na karę śmierci. Sąd Najwyższy po apelacji zamienił wyrok śmierci na 10 lat więzienia, jednak 9 listopada 1955 z powodu złego stanu zdrowia został zwolniony z więzienia. Zmarł 25 maja 1957 roku w Warszawie. Został pochowany w Grójcu.
Źródło: Piotr Cichoracki, Droga ku anatemie. Wacław Kostek-Biernacki (1884–1957), Warszawa 2009.
