14 listopada 1905 r. –  Consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore

Hellman Włodzimierz ps. Justyn

1880 – 1964

Syn Kazimierza powstańca styczniowego i Aleksandry zd. Wasilewskiej. W 1898 ukończył szkołę realną w Humaniu, następnie do 1904 studiował w Szkole Mechaniczno-Technicznej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda w Warszawie. Od grudnia 1904 pracował w laboratorium pirotechnicznym Polskiej Partii Socjalistycznej przy produkcji bomb. Został również instruktorem i wykładowcą na kursach bojowych. Był członkiem Organizacji Bojowej PPS, a od czerwca 1905 działał w Zagłębiu Dąbrowskim. Po rozłamie w PPS w listopadzie 1906, został członkiem PPS – Frakcji Rewolucyjnej. We wrześniu 1907 powołano go w miejsce aresztowanego Józefa Mireckiego ps. Montwiłł do Wydziału Bojowego PPS. Uczestniczył w szeregu akcji kolejowych, a m.in.: akcji na płatnika Kolei Nadwiślańskiej na stacji Sławków 12 sierpnia 1907 roku, nieudanej akcji na pociąg pod Szydłowcem 14 lutego 1908 roku, zamachu na płatnika kolei na stacji Tumlin 25 lutego 1908 roku, w akcji pod Bezdanami 26 września 1908 roku. Wskutek inwigilacji carskiej policji 3 lutego 1909 został aresztowany i osadzony w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Na początku sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Został wzięty do niewoli przez Austriaków podczas przebijania się przez front pod Rarańczą w lutym 1918 roku. W końcu maja 1918 roku przedostał się do Warszawy i wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej organizowanej przez władze okupacyjne, gdzie służył do 1 listopada 1918. Od listopada 1918 do 1924 roku służył w Wojsku Polskim. Pracował następnie jako mechanik w Zakładach Amunicyjnych „Pocisk” oraz jako urzędnik w Instytucie Technicznym Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. We wrześniu 1939 roku został ewakuowany na Węgry. W styczniu 1940 roku przedostał się do Paryża a następnie Anglii, gdzie pracował jako zastępca szefa Wojskowego Instytutu Technicznego. Z powodu wieku przeniesiony w stan spoczynku 1 kwietnia 1944 roku. W listopadzie 1945 roku powrócił do Polski i zamieszkał w Aninie pod Warszawą. Odmówiono mu uznania stopnia oficerskiego; pozbawiony emerytury, żył z renty starczej. Zmarł 23 września 1964 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

 

Źródło: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego tom II.

Bądź na bieżąco

Newsletter

Chcesz dostawać od nas informacje o najnowszych wydarzeniach, wystawach i artykułach? Zapisz się!

Dziękujemy za zapisanie się do naszego newslettera

Skip to content