(ur. 30 stycznia 1895 r. w Dąbrowie Górniczej, zm. 19 grudnia 1976 r. w Pen

“Sęp-Sępiński”, skaut, członek Związku Strzeleckiego. Walczył w składzie Kompanii Kadrowej wśród ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego. Następnie walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Po rozwiązaniu pułku kawalerii w wyniku kryzysu przysięgowego w lipcu 1917 r. uniknął internowania i ukrywał się do listopada 1918 r. w Dąbrowie Górniczej, działając jednocześnie w POW, dostarczając dla konspiracyjnej organizacji broń i amunicję. Od 5 listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim.

W szeregach 3 pułku ułanów uczestniczy w walkach z Bolszewikami w latach 1919-1920, Za konną szarżę pod wsią Noricą zostaje odznaczony Virtuti Militari. Wojnę kończy w stopniu rotmistrza. W okresie międzywojennym służył w 3 pułku ułanów, jako instruktor w Centralnej Szkole Kawalerii a później ponownie, jako dowódca szwadronu,  w 3 pułku ułanów i dalej kolejno w 19 pułku ułanów i 20 pułku ułanów. W grudniu 1929 r. mianowany podpułkownikiem a w marcu 1930 r. jako dowódca obejmuje 5 pułk strzelców konnych. w Tarnowie. W kwietniu 1938 objął funkcję dowódcy 17 pułku ułanów Wielkopolskich w Lesznie. Dowodził nim w kampanii wrześniowej 1939 roku. 16 września generał Roman Abraham powierzył mu dowództwo Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Brygadą dowodził w ostatniej fazie bitwy nad Bzurą, w trakcie przebijania się przez Puszczę Kampinoską w stronę stolicy. W związku z reorganizacją kawalerii na terenie Warszawy, obejmuje ponownie dowództwo 17 pułku ułanów. Od 28 września 1939 roku do wiosny 1945 roku przebywał w niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny został przyjęty do 2 Korpusu we Włoszech. 8 stycznia 1946 roku został dowódcą 4 pułku pancernego „Skorpion”, którym dowodził do rozwiązania jednostki w Wielkiej Brytanii w marcu 1947 r. Zamieszkał w Londynie, a później w Penrhos w Walii. Zmarł 19 grudnia 1976 roku w szpitalu w Penley. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (hrabstwo Caernarfonshire, Walia).

Jego żona Zofia z d. Potocka ps. „Kaczka”, córka Barbara (ur. 1924)„Gozdawa” i syn Przemysław (ur. 1925)„Spiczak” byli żołnierzami AK w Obwodzie AK Dębica. Syn poległ 27 VII 1944 w walce z Niemcami.

Krzyż Złoty Orderu Wojennego „Virtuti Militari” (nr 00170), Krzyż Srebrny Orderu Wojennego „Virtuti Militari” (nr 5038), Krzyż Niepodległości, Order Odrodzenia Polski kl.V, cztery razy odznaczony Krzyżem Walecznych