Urodzona w 1874 r. Około 1891 r. zdobywa świadectwo nauczania nauczyciela domowego. Około 1900 r. przybywa wraz z siostrą Wandą do Dąbrowy, gdzie od 1901 r. rozpoczyna działalność edukacyjną, otwierając i prowadząc Zakład Naukowo-Wychowawczy Prywatny Żeński Średni (2-letnia początkowa szkoła żeńska). Pierwotnie szkoła działa na ulicy Ulmana (Okrzei), by w późniejszym czasie przenieść się na ulicę Klubową 4 (3 Maja)

Działa w zarządzie Towarzystwa Zapomoga, którego zadaniem jest wspieranie finansowe uczniów z ubogich rodzin, a kształcących się w szkołach początkowych.

W 1917 r. wspiera działania Komitetu Ratunkowego, który jako zadanie stawia sobie zapobieganie głodowi i chorobom. Przyjmuje stanowisko Opiekunki dzielnicowej, do której mają spływać wszelkie formy wsparcia z ulic Kościuszki i Krótkiej.

We wrześniu 1919 Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wydaje Emilii Łabudzińskiej zezwolenie na prowadzenie 3 klasowej Szkoły Handlowej Żeńskiej, która staje się pierwszą szkołą zawodową dla kobiet w Dąbrowie Górniczej.

W 1925 r. na skutek problemów finansowych związanych z prowadzeniem placówki, podejmuje rozmowy ze Stowarzyszeniem Kupców Polskich na temat przejęcia przez nich szkoły, co staje się w lutym 1926 r. Nadal pracuje w placówce, pełniąc funkcję Przełożonej szkoły i ciesząc się ogromnym szacunkiem społeczności szkolnej.

Ostatni raz na świadectwach ukończenia szkoły podpisuje się 23.06.1934 jako Przełożona szkoły. Widnieje tam również podpis jej siostry, Wandy Łabudzińskiej, pełniącej  funkcję Sekretarza Szkoły. Na pierwszym znanym protokole Rady Pedagogicznej z dnia 09.09.1936 obie panie już nie występują. Analiza zachowanej dokumentacji szkoły zdaje się  sygnalizować, że pomiędzy czerwcem 1934 a styczniem 1935 r. znikają z życia szkoły i najprawdopodobniej opuszczają Dąbrowę. Dalsze losy Emilii i jej siostry są nieznane.