ur. 1884
Syn Bartłomieja i Marii zd. Macha. Urodzony w Gołonogu, ożenił się z Anną Walotkówną i zamieszkał Strzemieszycach Małych. Wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej w 1902 roku, a do 1904 roku był dziesiętnikiem koła PPS. Od 1905 roku należał do Koła Techniczno-Bojowego, a dalej do Organizacji Bojowej PPS. Brał udział w szeregu akcji zbrojnych a m.in.: wysadzenie mosty kolejowego między Ząbkowicami a Łazami, napad na komorę celną w Sosnowcu, zabicie strażnika Bogaczewa w Ujejscu. Ponadto uczestniczył w zabiciu szpicla Jana Wójcika, strażnika Kubiczka, strażnika Mikołowa oraz w nieudanym zamachu na strażnika Rozentala w Sławkowie. W 1907 roku brał udział w napadzie na pociąg na stacji Sławków. W grudniu 1907 roku w obawie przed aresztowaniem udał się za granicę do Galicji. Po kilku miesiącach w 1908 roku wstąpił do Związku Walki Czynnej. Na skutek prześladowań policji austriackiej przeniósł się na Śląsk Cieszyński do miejscowości Orłowa. Tam też A. Barańczyk utworzył kółko strzeleckie. 8 sierpnia 1914 roku wstąpił do I Brygady Legionów Polskich, gdzie służył do 30 września 1917 roku jako żandarm w żandarmerii Legionów Polskich. Następnie od 30 września 1917 roku do 11 listopada służył w Polskiej Sile Zbrojnej, a od 17 marca 1919 roku do 20 sierpnia 1921 roku w Żandarmerii Polowej jako dowódca plutonu. Po odzyskaniu niepodległości pracował m.in. w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr 8 jako podsekretarz. Dosłużył się stopnia chorążego. Odznaczony brązowym Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1920 roku i odznaką 10 lecia odzyskania niepodległości. Otrzymał Krzyż Niepodległości w 1931 roku.
Źródło: Muzeum Miejskie „Sztygarka”, Wojskowe Biuro Historyczne w Warszawie
