Obiekt ten zaprojektowali wybitni twórcy: architekt prof. Witold Cęckiewicz (projektował m.in. hotel „Cracovia” i kino „Kijów” w Krakowie) oraz artyści plastycy Helena i Roman Husarscy, uczniowie i długoletni współpracownicy Ksawerego Dunikowskiego. Projekt ten pierwotnie został złożony na konkurs na pomnik Powstańców Śląskich w Katowicach, dlatego w jego bryle dopatrzono się też sceny pogrzebu ofiar I powstania śląskiego, który odbył się w Sosnowcu 23 sierpnia 1919 r. oraz manifestacji solidarnościowej robotników zagłębiowskich z robotnikami śląskimi po przejęciu przez Polskę, w czerwcu 1922 r., Górnego Śląska.  Wśród wykonawców pomnika znalazły się: Przedsiębiorstwo Robót Odkrywkowych i Budowlanych w Krakowie, Śląskie Przedsiębiorstwo Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych „MOSTOSTAL” w Zabrzu oraz Miejskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego w Sosnowcu. Kamień, z którego zbudowano bryłę pomnika, zwany sjenitem, zaliczanego do najtrwalszych i najszlachetniejszych minerałów, wydobyto z kamieniołomu w Przedborowej (wieś w województwie dolnośląskim, powiat ząbkowicki, gmina Staszowice). Drugi element pomnika, czyli wysokie na 56 metrów strzeliste rury, zostały wykonane ze stali nierdzewnej prototypowego składu.  Stop odlały Huta Baildon i Batory, a huta Ferrum wykonała je z otrzymanego surowca. Ważyły 80 ton.

      Pierwsza część pomnika czyli żelbetonowa bryła o nieregularnym kształcie, przypominała zaciśniętą pięść, jako symbol walki i buntu ludu robotniczego. Cała w kolorze czarnym jak węgiel, symbolizowała wiodącą niegdyś w Sosnowcu i regionie gałęź przemysłu jaką było górnictwo. Druga część czyli stalowy obelisk  zbudowany z rur, symbolizował kolejną, ważną dla rozwoju gospodarczego miasta dziedzinę przemysłu jaką było hutnictwo. W bryle pomnika wykuto 8 monumentalnych płaskorzeźb ukazujących historię ruchu rewolucyjnego. W archiwalnym filmie z 1967 roku, autorzy projektu pomnika, w swoich wypowiedziach przytaczają nazwy i tematykę pięciu płaskorzeźb: Manifestacja, Walka, Protest, Demonstracja, oraz Gotowość do czynu.  Podkreślają jednocześnie, że wymowa pomnika może być wieloznaczna i różnie interpretowana, a wyobrażenia na płaskorzeźbach odnoszą się nie tylko do konkretnych wydarzeń mających miejsce w Zagłębiu Dąbrowskim, ale także w całym kraju. Były więc wśród przedstawień osoby dzierżące młoty, postacie z dłońmi uniesionymi w górę, postacie uzbrojone, z których dwie stały, a trzecia trwała w przyklęku, robotnicy trzymający narzędzia, robotnicy z trumną na ramionach, mężczyzna oraz kobieta pod sztandarami i transparentami, a także górnik ze świdrem i hutnik z łyżką. Według jednej z wersji dwie czołowe płaskorzeźby przedstawiały warty robotnicze, które w styczniu 1945 roku zabezpieczały mienie narodowe, a pozostałe nawiązywały do dziejów walk robotniczych począwszy od rewolucji 1905 roku.

      Pomnik Czynu Rewolucyjnego, dla Sosnowiczan symbol i wizytówka miasta przez prawie 24 lata Polski Ludowej, był świadkiem niemalże każdej patriotycznej manifestacji i wielu podniosłych uroczystości państwowych i miejskich, w tym pochodów pierwszomajowych. Gościły pod nim znane osobistości, w tym także przywódcy innym państw, m.in. Leonid Breżniew (1974), Mirosław Hermaszewski, Fidel Castro (1972). 26 października 1990 roku Rada Miejska Sosnowca, na fali rozliczeń z czasami PRL-u i Czerwonego Zagłębia, podjęła uchwałę o demontażu pomnika. Mieszkańcy miasta uczestniczyli w ostatniej uroczystości pierwszomajowej w 1991 roku i pomimo zebranych 870 podpisów przeciw wyburzeniu, byli świadkami demontażu, który w drugiej połowie sierpnia wykonała ta sama firma, która pomnik budowała (Mostostal).

.